سن قانونی دختر برای تصمیم گیری این امر که ادامه زندگی خود را با پدر یا مادر سپری کند، منوط به خارج شدن دختر از حضانت والدین خود می باشد. زیرا حضانت فرزندان فارغ از جنسیت تا سن هفت سالگی با مادر است و پس از هفت سالگی در صورتیکه فرزند دختر باشد تا ۹ سالگی و اگر فرزند پسر باشد تا ۱۵ سالگی با پدر می باشد. فلذا هنگامی که کودک از حضانت والدین خود خارج می شود، اختیار تصمیم گیری برای اینکه نزد کدامیک از والدین خود زندگی کند را برخوردار می شود.
حضانت فرزند دختر
هنگامی که زوجین از یکدیگر جدا زندگی کرده یا طلاق می گیرند، در صورتیکه دارای فرزند باشند باید در خصوص حضانت فرزندان به یکدیگر توافق نمایند و اگر زن و مرد در خصوص حضانت فرزندان و ایام ملاقات با یکدیگر توافق نکنند، باید مطابق قانون اقدام نمود. براساس قانون حضانت فرزند دختر تا ۷ سالگی با مادر است. فلذا در صورت جدایی زوجین از یکدیگر نگهداری فرزند دختر با مادر است و پس از ۷ سالگی تا ۹ سالگی حضانت فرزند دختر با پدر می باشد.
حضانت قبل از سن قانونی دختر برای تصمیم گیری
به استناد ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، برای حضانت و نگهداری طفلی که پدر و مادر او جدا از یکدیگر زندگی می کنند. مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است. فلذا دختر قبل از آنکه به سن تصمیم گیری برسد، حضانت فرزند دختر تا ۷ سالگی با مادر است و پس از آنکه با پدر می باشد.
حال سوالی که مطرح می شود این است که آیا والدی که حضانت فرزند با او می باشد، می تواند از ملاقات دیگر والد با فرزند ممانعت به عمل بیاورد؟ خیر، زیرا ملاقات حق هر والدی است از این رو اگر والدی که حضانت فرزند با او می باشد، از ملاقات والد دیگر با فرزند خودداری به عمل بیاورد، از موارد سلب حضانت محسوب می شود.
سن قانونی دختر برای تصمیم گیری
فرزند دختر تا زمان بالغ شدن تحت حضانت فرزندان خود می باشد و پس از آنکه به سن ۹ سالگی تمام می رسند، می تواند تصمیم گیری نماید که پیش کدامیک از والدین خود زندگی نماید، به عبارت دیگر سن قانونی دختر برای تصمیم گیری آنکه پیش پدر یا مادر خود زندگی نماید، ۹ سالگی وی می باشد و با رسیدن به این سن از اختیار این تصمیم گیری مطابق قانون برخوردار می شود.
آیا می توان در خصوص تصمیم گیری دختر با حضانت مخالفت کرد؟
هنگامی که دختر به سن ۹ سالگی می رسد و اختیار این را پیدا می کند که تصمیم گیری نماید که پیش پدر یا مادر خود زندگی نماید، اصولا امکان مخالفت با این تصمیم وجود ندارد. ولیکن پس از تصمیم گیری دختر با زندگی نزد پدر یا مادر خود، اگر طرف مقابل بتواند احراز کند که والدی که حضانت دختر تحت سرپرستی وی می باشد، از سلامت جسمانی یا اخلاقی برخوردار نمی باشد یا انحطاط اخلاقی دارد، می تواند خواستار عدم صلاحیت حضانت طرف مقابل از دادگاه شود.
شایان ذکر است، موارد ذیل از مصادیق عدم مواظبت و یا انحطاط اخلاقی هر یک از والدین محسوب می شود و در صورت احراز از موارد سلب حضانت محسوب می شود.
- اعتیاد زیان آور به الکل، مواد مخدر و قمار.
- اشتهار به فساد اخلاق و فحشاء.
- ابتلا به بیماری های روانی با تشخیص پزشکی قانونی.
- سوء استفاده از طفل یا اجبار او به ورود در مشاغل ضد اخلاقی مانند فساد و فحشاء، تکدی گری و قاچاق.
- تکرار ضرب و جرح خارج از حد متعارف.
برای درک بهتر این مطلب به این مثال توجه کنید. فرض کنید دختری پس از رسیدن به سن ۹ سالگی این اختیار را دارد که تصمیم گیری کند که پیش پدر زندگی کند یا مادر. حال اگر پس از تصمیم گیری دختر بخواهد نزد پدر خود زندگی نماید، مادر نمی تواند مانع این تصمیم گیری دختر شود. لکن اگر مادر در دادگاه احراز کند که پدر از صلاحیت نگهداری دختر برخوردار نمی باشد، دادگاه حکم به عدم صلاحیت پدر داده و حضانت فرزند را به مادر می دهد.
